Η ψηφιακή τεχνολογία επιτρέπει πλέον στους σκηνοθέτες να πειραματιστούν με το σχήμα των κάδρων τους.Επίσημη...πρώτη στους Ολλανδούς σινεφίλ που δοκίμασαν μια διαφορετική κινηματογραφική εμπειρία, απολαμβάνοντας ταινίες σε κάθετη οθόνη.
Οι ταινίες φυσικά είχαν δημιουργηθεί ειδικά για την περίσταση στο πλαίσιο ενός νέου project με την επωνυμία Vertical Cinema, οι υποστηρικτές του οποίου εννοούν να δοκιμάσουν τα όρια της κινηματογραφικής τέχνης αρχίζοντας από τα στοιχειώδη: το κάδρο.
Η ψηφιακή τεχνολογία δίνει πλέον τη δυνατότητα στους δημιουργούς να αγνοήσουν τους τεχνικούς περιορισμούς που επέβαλλε το φιλμ. Κάθετο, οριζόντιο ή τετράγωνο, το σχήμα των πλάνων είναι θέμα όρεξης του καλλιτέχνη. Και από εδώ αρχίζουν τα σπουδαία. Διότι το κάδρο –ή το φορμά, όπως θέλετε πείτε το- είναι καθοριστικό για το περιεχόμενο.
Κάθετο φορμά σημαίνει πορτρέτο, σημαίνει αφηρημένη σύνθεση, σημαίνει –τέλος πάντων- πως ό,τι γνωρίζαμε ως σινεμά πρέπει να το ξεχάσουμε: Σκηνές πλήθους, κυνηγητά, ζευγάρια σε ερωτικές περιπτύξεις.
Ο συνεργάτης του περιοδικού Sight & Sound του Βρετανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου, που παρακολούθησε κάποιες από τις προβολές του Vertical Cinema λίγο καιρό πριν, στο πλαίσιο τους Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ, καθόλου δεν χαλάστηκε. Αντίθετα, περιγράφει την εμπειρία ως μια οπτικοακουστική επίθεση απίστευτης έντασης, η οποία τον άφησε άναυδο και παραζαλισμένο, με την καλή έννοια. Με την ίδια εντύπωση λογικά έμειναν και οι υπόλοιποι θεατές, αφού το ενδιαφέρον για τις επόμενες προβολές ήταν εξαιρετικά μεγάλο.
Όμως, ο Andrew Mackereth, συντάκτης της εφημερίδας The Independent, που έσπευσε κι αυτός να μελετήσει το φαινόμενο, διατηρεί κάποιες επιφυλάξεις. Προσοχή! Όχι επιφυλάξεις για την καλλιτεχνική αξία του εγχειρήματος, αλλά για το κατά πόσον το νέο φορμά μπορεί να υποκαταστήσει το καθιερωμένο. Διότι, όπως σημειώνει, δεν ήταν μόνο οι διαστάσεις του φιλμ, οι οποίες επέβαλλαν το οριζόντιο κάδρο. Ούτε το γεγονός ότι η οριζόντια οθόνη επιτρέπει στις κινηματογραφικές αίθουσες να δέχονται περισσότερους θεατές, όπως υπολόγισε το 1930 ο Σεργκέι Αϊζενστάιν.
Ούτε η καταγωγή του κινηματογράφου από το θέατρο, όπου η δράση εκτυλίσσεται κατά πλάτος της σκηνής. Είναι και το γεγονός ότι το ανθρώπινο μάτι έχει πεδίο όρασης 120 μοιρών κατακόρυφα και 150 μοιρών οριζόντια και τα δύο μάτια μαζί ανεβάζουν το οριζόντιο πεδίο στις 200 μοίρες. Οπότε τίθεται το ερώτημα: Η ψηφιακή τεχνολογία το επιτρέπει, ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί;
