«Για να σκαρφαλώσεις στο ζενίθ, πρέπει πρώτα να κατρακυλήσεις στο ναδίρ…».
Σε οποιαδήποτε μάχη μπορείς να κερδίσεις, αρκεί να μην υποτιμήσεις τον αντίπαλό σου, να μείνεις στο ακέραιο προσηλωμένος στον στόχο σου, να μην καταβληθείς από τις αναμενόμενες (αρχικά τουλάχιστον) αποτυχίες, να χτίσεις αργά αλλά σταθερά πάνω στις επιτυχίες σου και στο πιο κρίσιμο σημείο, τότε που φαίνεται πως χάνεις τον πόλεμο, να έχεις κατά νου ότι μπορεί να νιώσεις ότι βρίσκεσαι στον πάτο του πηγαδιού αλλά να μην εγκαταλείψεις τον αδυσώπητο αγώνα, γιατί ακριβώς τότε απέχεις ελάχιστα από την τελική επικράτηση.
Η πιο σκληρή μάχη που θα αναγκαστείς να δώσεις σ’ αυτή τη ζωή θα είναι εκείνη απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Και, πίστεψέ με, δεν μπορεί να βρεθεί χειρότερος αντίπαλος: Σε γνωρίζει απ’ έξω κι ανακατωτά, δεν πρόκειται ποτέ να τον αιφνιδιάσεις, είναι αδύνατο να τον ξεγελάσεις και πάντοτε θα βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από σένα. Οσο τον πολεμάς γίνεται σκληρότερος, άτεγκτος, απροσπέλαστος, χαλκέντερος, εφιαλτικός-νομοτελειακά θα σε ισοπεδώσει, εκτός…
Εκτός ΑΝ επιχειρήσεις να τον καταλάβεις: Να τον αναλύσεις, να τον προσεταιριστείς, να εκμαιεύσεις τα κίνητρά του, να μάθεις τι τόσο επίμονα σου ζητάει. Και όταν συμφιλιωθείς επιτέλους μαζί του θα έχετε κερδίσει και οι δύο. Και θα πάψει πια να σε σαμποτάρει.
Θα χρειαστεί τεράστια αποθέματα υπομονής, επίπονη, κοπιαστική και συστηματική προσπάθεια, ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση, καρτερικότητα, στοχοπροσήλωση και, κυρίως, χρόνο.
Αναλόγως το ψυχολογικό υπόβαθρο του καθενός, ενδέχεται να μη χρειαστεί ποτέ να περάσεις τέτοια οδυνηρή περιπέτεια ή ακόμη και να σου συμβεί ανεπαίσθητα και να ξεπεραστεί γρήγορα. Εγώ ήμουν από τους άτυχους. Σχεδόν από τη γέννησή μου ήταν προδιαγεγραμμένο τι θα μου τύχαινε. Και πράγματι δέχθηκα ανελέητη επίθεση από… μένα στην ευάλωτη ηλικία της εφηβείας. Πάλεψα μόνος μου ώσπου να συναντήσω τους ανθρώπους εκείνους που μου υπέδειξαν με σαφήνεια τον δρόμο για την οριστική νίκη. Ακούγοντάς τους με ευλάβεια και χωρίς στιγμή να παρεκκλίνω από τον πολυπόθητο στόχο κατόρθωσα αυτό που έμοιαζε απίστευτο, όταν ξεκίνησα την τιτάνια προσπάθεια να επανέλθω. Να νικήσω την αγχώδη νεύρωση! Απλώς καθυστέρησα λίγο. Τριάντα χρόνια…
Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα.
Το βιβλίο-τριλογία της «Ρολογιάς» «Από τη Σεμιτέλου στην Αιγινίτου: 200 μέτρα σε 30 χρόνια» πρωτοδημοσιεύεται στο nobile.gr
Κάθε Σάββατο ξεκινώντας από τις 22 Μαρτίου η «Ρολογιά» ξεδιπλώνει όλες τις πτυχές του άνισου αγώνα της απέναντι στην αγχώδη νεύρωση μέσα από τα κεφάλαια του αδημοσίευτου βιβλίου της.
