Ένας βιολόγος που έχει λύκους για φίλους. Ο Dmitri είναι ένας βιολόγος που ζει σε ένα αραιοκατοικημένο μέρος της Λευκορωσίας με λίμνες, βάλτους και πυκνά δάση. Στην περιοχή οι λύκοι θεωρούνται επικίνδυνα ζώα και οι ντόπιοι πυροβολούν και σκοτώνουν όσους εμφανιστούν κοντά στα σπίτια τους.
Πριν από οχτώ χρόνια ο Dmitri πήγε στην περιοχή με την προοπτική να αναπτύξει τον οικολογικό τουρισμό, αλλά διαπίστωσε ότι οι κάτοικοι ενδιαφέρονταν περισσότερο για το κυνήγι από ό,τι για την προστασία του περιβάλλοντος.
Κάθε προσπάθεια που έκανε για να τους πείσει να μην σκοτώνουν τους λύκους πήγε χαμένη. Λίγες εβδομάδες από τη μέρα που εγκαταστάθηκε εκεί, σε μια βόλτα του στο δάσος, άκουσε το κλάμα τριών κουταβιών και πλησίασε να δει τι συμβαίνει.
Μέσα σε μια τρύπα είδε τρία μωρά λυκόπουλα που δεν είχαν ανοίξει ακόμα τα μάτια τους, ορφανά, επειδή τη μητέρα τους την είχαν σκοτώσει οι χωρικοί. Δύο αρσενικά κι ένα θηλυκό. Τα πήρε και τα φρόντισε και από τότε έγιναν η οικογένειά του.
Οι χωρικοί είχαν αντιρρήσεις αλλά τελικά του επέτρεψαν να τα πάρει στο σπίτι του, αρκεί να τα έχει σε φραγμένο χώρο. Η φήμη των λυκόπουλων ταξίδεψε και έξω από το χωριό και σιγά-σιγά άρχισαν να έρχονται επισκέπτες από άλλες περιοχές και ο Dmitri αποφάσισε να ασχοληθεί με τη διασκέδασή τους πιο οργανωμένα.
Έφτιαξε ξενώνες στο δεύτερο πάτωμα του σπιτιού του και έκανε τη φιλοξενία τους κανονική επιχείρηση. Όλες οι εργασίες μεταποίησης και οι κατασκευές έχουν γίνει από τον ίδιο και οι συνθήκες που προσφέρει στα δωμάτια είναι ευρωπαϊκών προδιαγραφών.
Έτσι οι ξένοι προτιμούν το σπίτι του από τα τοπικά ξενοδοχεία. Και τους λύκους του. Όταν ο Dmitri τους πλησιάζει χοροπηδάνε απ’ τη χαρά τους και ο καθένας προσπαθεί να είναι αυτός που θα γλύψει το χέρι του. Τα αρσενικά πολλές φορές μαλώνουν και δαγκώνονται για να προλάβουν να είναι το καθένα πρώτο, αλλά ο αρχηγός της αγέλης, ο Dmitri, βρίσκει πάντα έναν τρόπο να τα ηρεμήσει.
Έχει ένα χάδι και την ίδια προσοχή να δείξει και για τα τρία. Κι όταν τα αφήνει να περπατήσουν ελεύθερα μέσα στο χωριό, οι ντόπιοι κλείνουν τα παιδιά και τις γυναίκες μέσα στα σπίτια για «σίγουρη ασφάλεια».
«Οι λύκοι, πάντως, ποτέ δεν αναζητούν καυγάδες», λέει ο Dmitri, «οι άνθρωποι είναι αυτοί που συνήθως τους προκαλούν».
Αν γίνονταν ποτέ απειλή για τη ζωή του θα τους σκότωνε χωρίς καμία αμφιβολία, και αυτό το λέει με σιγουριά. Οι λύκοι είναι από μόνοι τους ατραξιόν, μόνο και μόνο που περπατούν δίπλα του και τον γλύφουν. Οι περισσότεροι ξένοι επισκέπτες αυτό το βρίσκουν αρκετό. Έτσι κι αλλιώς, οι λύκοι δεν μπορούν αν διδαχτούν κόλπα όπως οι σκύλοι, δεν είναι ζώα για τσίρκο.
Ο Dmitri έχει προτάσεις να σώσει ορφανά λυκόπουλα από τον θάνατο κυριολεκτικά κάθε χρόνο, αλλά δεν μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες. «Στο κάτω-κάτω δεν μπορώ να σώσω και όλους τους λύκους της περιοχής, ούτε θα έπρεπε», λέει.
